Hadden we ons echt echt voorbereid op dat enorme bed in die mooie kamer van onze Xanthe-bollie, dat we nu echt afscheid hadden genomen van haar ledikantje en commode (en zelfs al uit elkaar gehaald door papa!) en nu...het ledikantje weer in elkaar gezet en weer wachten op het bed. Al ruim een jaar zijn we ermee bezig, dat is toch echt een slechte grap! En komt het mooiste. Meneer T. van Atlas, belde mij 4 dagen daarna op, maar kreeg mij niet te pakken. Nam vervolgens 2 dagen zijn telefoon niet op en belde mij toen eindelijk terug (weer een week verder). Hij had begrepen (??) dat er iets (???) niet helemaal goed (???) was gegaan met het bed en wilde graag een foto van het bed (sorry hoor...maar daar moest ik wel even lachen) en een kopie van onze offerte. Dus dat laatste heb ik gemaild. En na 2 dagen kreeg ik een mail dat meneer T. erachter was gekomen dat iemand (??) de zin over de spijlen en niet plexiglas, niet had overgenomen. Dat had-ie al kunnen weten als-ie naar zijn eigen personeel had geluisterd, tot deze briljante conclusie waren ik en de monteurs ook al gekomen, 1.5 week eerder. Gelukkig is er niet weer opnieuw toestemming van de zorgverzekeraar nodig (dat had er nog eens bij moeten komen!) en had-ie (snel als altijd) de benodigde spijlen voor het bed al besteld. Helaas kon er geen indicatie van de leveringstijd gegeven worden (dat verbaast mij inmiddels helemaal niet meer ;-)) dus wachten we rustig af. Wat moeten we anders...
Ik doe nog even een paar leuke kiekjes (dus niet van het bed) en dan ga ik tukken. De hele week school gaat je niet in de koude kleren zitten ;-) Daarbij heb ik ook sinds een aantal weken, zoals het een echt Rett-meisje betaamt, de nachtelijke zingzang -en lachuurtjes... Weten jullie gelijk de reden dat papa en mama persé géén plexiglasplaten willen ;-)
Kusje van Xanthe!!
