HIEP HOI HIEP HOI HIEP HOI!!!

Ik zal even met het allerbelangrijkste dit blog beginnen: een foto van mijn bed! Na 1,5 jaar offertes aanvragen, offertes afkeuren, bellen, mailen, mailen, bellen, bellen en nog meer bellen, staat-ie dan eindelijk echt in mijn kamertje. Ik heb nu al 1 nachtje erin geslapen en heb mijn lievelingshoekje al gevonden ;-). Natuurlijk vind ook mijn zussenwurm het mega super interessant, alhoewel ze het té spannend vind als-ie omhoog of omlaag gaat. Dan wil ze er snel vanaf, die held...

De Atlas-monteurs hebben mijn bed best snel in elkaar gezet. Ook al wisten ze eigenlijk niet hoe het moest, want dit bed kenden ze wel, maar wordt nog maar heel heel weinig geleverd, omdat iedereen tegenwoordig een (vreselijk) Zeelandbed krijgt. Ze waren het wel met ons eens dat dit bed veel gezelliger en mooier is!

Als het bed eenmaal staat en de monteurs vertrekken, krijg ik toch wel een brok in m'n keel. Ook al weet ik dat het ons zorgen voor Xanthe veel makkelijker zal gaan maken, het is toch wel echt een ding. Zo groot en overheersend en zo duidelijk dat dit blijft en nodig is. Dat ze zich nooit zelf aan -en uit zal kleden, of helemaal zonder luier zal kunnen. Dat ze altijd zorg zal moeten krijgen (die wij natuurlijk met heel veel liefde willen geven) en dat dat leuke witte spijlen Ikea bed echt nooit in haar kamertje zal komen te staan. 's Avonds zingen we met z'n 4-tjes 'Ik ga slapen, ik ben moe', zoals iedere avond. Vin en ik kijken elkaar alleen maar aan, maar weten dat we allebei hetzelfde denken. Gelukkig weet Elin weer een glimlach te toveren op ons gezicht: ,,Doe-doei Xanthe, koukou!!" (= ik hou van jou!!). We zetten haar mini-Nijntje lichtje aan en muziek-Nijntje zingt onze Xanthebollie al snel in slaap.

 Als ik een beetje verdrietig of onrustig ben, dan ga ik vaak op de grond liggen en 'kras' dan met mijn handjes over de grond. Elin dacht zeker dat ik een of ander spelletje en kwam er hier gezellig bij liggen. Ze durft wel, want vaak als ik in zo'n bui ben, dan moet ik gewoon Elin flink op d'r hoofd tikken. Ik denk ook dat mijn zusje dat inmiddels wel gewend is, hoor, haha!


Hoe dol kun je zijn op billendoekjes of toetenboeners...?






















Een aantal maanden geleden is er door dr E. wel es gesproken over het starten met een medcijn, dipiperon. Dit omdat papa en mama aangaven dat mijn huilbuien soms wel heel intens en niet te doorbreken waren. Omdat papa en mama liever nog geen medicijnen wilden gaan geven, werd vanuit mijn school geopperd om te starten met PPG (gezinsondersteuning). CIZ-indicatie aangevraagd en gekregen en uiteindelijk ingepland bij de PPG. Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder en gaat 't best heel erg goed met mij. De huilbuien zijn er nog wel, maar de in-bed-zet-methode werkt bij mij erg goed, zowel op school als thuis. Meestal ben ik dan met een paar minuutjes weer rustig. Toch maar wel gestart met PPG, nu 2 weken geleden (met het oog op alle kleine beetjes/weetjes helpen). De PPG-mevrouw is nu 2 keer geweest en heeft mij 'geobserveerd' (en ik haar...;-)). Over een tijdje komt daar dan een evaluatie gesprek over met zogenaamde werkpunten. Wellicht dat daar nuttige tips of adviezen uit voortkomen! Daarbij hebben papa en mama ook aangegeven dat de PPG mevrouw ook begeleiding kan geven bij zindelijkheidstraining (het naar de wc gaan, gaat de laatste weken ook weer wat beter) en bij de komst van de nieuwe baby.

Nu ga ik weer lekker tukken, prinsessenheerlijk in mijn megagrote, gekleurde spijlen, hoog-laagbed!

Kusje van Xanthe