Kleine broer is inmiddels een maand in ons huis. De eerste weken ging het erg goed, hij maakte dan ook nog weinig lawaai (als in: flink baby huilen), maar kleine broer is alweer ietsie groter gegroeid (lees: ruim 1,5 kilo en 6 cm!!!) en dus laat-ie af en toe flink van zich horen. Nu zou je denken, dat mijn oren wel gewend zijn aan wat aparte geluiden gedurende de dag (wel es bij mij op school geweest?) maar toch, dat krijsende huiltje van mijn babybroer kan ik niet zo goed verdragen. Als ik rond kwart over 4 uit school kom, ben ik vaak best wel moe. Als ik daarbij ook nog es (even) moet wachten op mijn limo met wat lekkers (nu is wachten ook al niet mijn sterkste punt), terwijl broertje flink van zich laat horen, word ik al snel heel erg onrustig. Mama wordt daar verdrietig van, want ik zet gelijk mijn grootste keel op en het enige wat helpt, is naar mijn bedje (met muis en muziek). Ik lig de laatste week dus geregeld uit school een hele tijd in m'n bedje. En dat terwijl ik juist de laatste maanden zo heerlijk vrolijk en blij was! Niet leuk dus...:-(
Wat in deze ook niet heeft geholpen is dat mijn spalken niet meer goed lijken/leken te zitten. Omdat ik erg met mijn tenen klauw, hadden 'ze' bedacht om mijn spalken aan te passen. Dit hielp fantastisch tegen het klauwen, maar ik vind het helemaal niet fijn meer om te lopen.
Ik huilde heel veel en hield pas op op het moment dat mijn spalken uitgetrokken werden. De aanpassing tegen het klauwen is er inmiddels weer uitgehaald, maar blijkbaar heb ik nu zo'n hekel gekregen aan de spalken, dat ik als ik ze aan heb, al snel begin te huilen tot ze uitgetrokken worden. Blij huppel ik dan rond op mijn blote voeten/ Birkenstockies/hippe Vingino gympies. De revalidatie-arts heeft mij en mijn loopje bekeken en is (even wat goed nieuws) best tevreden over mijn niet-op-mijn-tenen-loopje als ik gewone schoenen aan heb. Neemt trouwens niet weg dat wanneer ik op blote voeten loop, Angelina Ballerina er niets bij is. Dan spring ik gelijk op mijn tenen. Nu is de bedoeling dat ik eerst weer ontwen van mijn spalken, om er over een week weer voorzichtig aan te gaan wennen. Als het echt niet beter gaat, zullen er nieuwe spalken aan gemeten worden. Heel even werd er gesproken over korte spalken, waarbij mama al enthousiast begon te knikken (want dan kan ik weer meer broeken aan...veel broekspijpen zijn te smal om over mijn spalken te passen) maar helaas werd dit idee, van die korte spalken, al snel weer 'on hold' gezet. Wie weet in de toekomst?
Vanaf mijn 5e verjaardag ga ik naar de Zonnebloemen. Mama had er veel moeite mee om mij niet meer naar mijn vertrouwde groep te brengen, maar ik heb wel bewezen dat ik het erg naar mijn zin heb op deze nieuwe groep. Dat het lokaal direct aan de tuin grenst, helpt daar natuurlijk heel erg aan mee! Ik kan zo als ik wil, lekker de tuin in. Helemaal goed voor mij.
 |
| Grote zus en kleine broer, lief en zeldzaam kiekje |
 |
| Die Nijntje-mobiel doet 't 'm! |
 |
| Eerst knippen, dan pannenkoeken eten |
 |
| Knippen is stom, pannenkoeken eten is leuk! |
 |
Wat ben je toch 'n prachtig meiske...
|
Vandaag is papa als bezemwagen mee met de Pre Ride for the Roses (voor KWF Kankerbestrijding). Mama vindt het best heel druk om 3 kindjes in d'r 1-tje te verzorgen, en dus mag ik vandaag een dagje én nachtje bij mijn neefjes en nichtje in Hoofddorp logeren. Ze hebben daar een hele grote trampoline, waar ik zelf op en af kan, want hij is ingegraven. Ik zal in ieder geval geen aandacht & liefde tekort komen en morgen zorgen papa en mama gewoon weer samen voor mij (en ons)!
Kusje van Xanthe!
