Ik was er natuurlijk al die tijd nog wel, huhu, maar mama twijfelt een beetje om het blog in ere te houden, of ermee te stoppen. Ik opteer voor het eerste, natuurlijk! Ik heb heel veel te vertellen, want never a dull moment in huize van Tol. Ik kan zo een hele rij opnoemen met allemaal spannende, interessante, leuke, minder leuke en ook wel verdrietige dingen die de afgelopen maanden gebeurd zijn.
Er is 1 ding wat ik jullie zeker wil vertellen en dat is het volgende:
In de 'Rett-wereld' is er veel te doen over ondersteunende communicatie en vooral over het inzetten van een spraakcomputer met oogbesturing. Enorm geavanceerd en haast onbeperkte mogelijkheden! In januari stond er zo'n spraakcomputer voor een paar weken op de Zevenster. Ook ik mocht er regelmatig even gebruik van maken en hieruit voort kwam een aanvraag voor een proefpassing. Een aantal weken geleden kwam er een mevrouw bij ons thuis, en ook K, de logopediste van de Zevenster, schoof aan om mij een tijdje te laten oefenen met de Tobii. Papa en mama hadden oppas geregeld voor Julian en zo hadden ze uitgebreid de tijd om met mij te 'praten'. Ik begon met allerlei leuke spelletjes, vooral die van de kinderboerderij zorgde voor veel plezier. Daarna begon het serieuzere gedeelte, nl kiezen tussen een hapje banaan of een slokje drinken. Als fervent bananeneter was dat niet zo heel erg moeilijk...tot de banaan op was. En wat deed ik, ik vroeg om een slokje drinken! Woehoe...
Nu is het wachten op een proefmaand met de Tobii, dan staat-ie doordeweeks op school en komt-ie voor het weekend mee naar huis (het is nl. nogal een stellage).
Dit bovenstaande is toch al een geldige reden om mijn blog weer op te pakken, vinden jullie ook niet?? Ja mam, aan de bak dus!
Afgelopen donderdag kwamen papa en mama samen bij mij op school. Elk jaar zijn er minimaal 2 gesprekken over mijn persoontje, dit keer het POP gesprek, daarbij wordt de afgelopen tijd geevalueerd en alle doelen besproken en zo nodig aangepast. Het was een vlug gesprek want hee, het gaat eigenlijk gewoon best heel goed met mij. Op alle vlakken stabiel, behalve het handen wringen. Dat is enorm toegenomen en zit ook soms best 'in de weg', bijvoorbeeld tijdens het eten. Nu ligt de vraag op tafel: wel of geen armspalken? Papa en mama denken erover na...
Zullen we afspreken dat mama en ik gewoon weer (2) wekelijks een blogje plaatsen? Meteen met de belofte dat er snel een paar leuke kiekjes volgen van mij en zus en broer!
Dikke kus! Xanthe
