huis

Begin van de week kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje...ons huis is verkocht! Weinig tijd om na te denken hebben papa en mama, want dinsdagmorgen kon de sleutel van het nieuwe huis al opgehaald worden en meteen moest er flink begonnen worden met klussen. 15 juli moeten we namelijk al in ons nieuwe huis wonen! En dat is...even rekenen...al over: 18 nachtjes!! Als je ziet hoe papa inmiddels tekeer gaat, gaan we deze deadline met gemak halen, hoor. Die ouwe papa gaat als een malle! Er zijn al wat hulptroepen ingeschakeld en volgende week zal er gestuukt gaan worden. Daar wordt mama dan altijd weer heel blij van, want dan wordt t mooi hè?!
Mama had eind april het meldingsformulier (zo heet dat dan...) voor een WMO aanvraag ingevuld. Een WMO mevrouw kwam vervolgens op bezoek om een en ander door te spreken. Ten minste, dat was mama d'r insteek voor dit bezoek. Helaas was het niet de bedoeling om 'alvast' rond de tafel te gaan zitten, maar deze mevrouw wilde pas weer komen wanneer het definitief zeker zou zijn dat we gaan verhuizen. Mama dacht toch nog even een momentje pro-actief te zijn en alvast een datum in te plannen voor een bezoek aan het nieuwe adres. En zo geschiedde...
Tot dinsdagmiddag; mama werd gebeld dat de termijn van 8 weken sinds de melding verstreken was en ondanks dat er al een vervolgafspraak gepland staat, de melding én de afspraak zouden komen te vervallen. Mama werd gevraagd om een nieuw meldingsformulier in te vullen en te versturen. Wat kun je op zo'n moment anders doen dan heel hard...ZUCHTEN!! En een nieuwe melding doen (check).

Snel foto's van de nieuwe woning! xx Xanthe

Heppie

Heeft mama nou echt in het vorige blogstukkie beloofd om ongeveer elke week een (korte) update te geven...hahaha...wat een ambitie! Helaas, da's dus niet gelukt.
En toch is het haar niet helemaal kwalijk te nemen, want jongens, wat een ontwikkelingen hier! Zoals velen wel weten staat ons huis al enige tijd (lees: jaren) te koop. Aan kijkers geen gebrek, maar verder dan dat kwamen de meesten niet. Tot een paar maanden geleden, de kijkers kwamen nog een keer en gaven aan toch wel oprecht geïnteresseerd te zijn. Nu wordt het serieus! Inmiddels zijn we zover dat het erop lijkt dat er (op zeer korte termijn) toch verhuisd gaat worden!! Helaas kregen papa en mama afgelopen week te horen dat het nog niet voor 100% zeker is, maar volgens mijn papa komt het goed. En zo niet, dan wonen we nog even gezellig in onze gezellige buurt. Want daar gaan we toch wel allemaal met pijn in ons hart, vroeg of laat, afscheid van nemen.
In Artis kun je in de zomer, naar Artis Zoomeravond. Vorig jaar een groot succes vonden we, en dus ook dit jaar weer kaartjes gescoord. Helaas was ik niet zo in een geweldige stemming, maar met de nodige onderbrekingen voor bijvoorbeeld een hapje of een drankje (daar kun je me nog altijd zoet mee houden) hebben we toch mooi heel Artis weer gezien. Broer en zus waren erg onder de indruk van de olifanten, giraffen, roofvogels en apen...

 



Vandaag moesten we ongewoon vroeg, voor een zaterdag dan: ons bed uit, aankleden en ontbijten. Volgens papa en mama hadden we een flinke autorit voor de boeg. Helemaal richting jawel...Heythuysen (wie kent het niet)! In Heythuysen werd namelijk de familiedag van de Rett vereniging 'gevierd'. Zo mag ik dat wel zeggen, want tjeempie...wat een feestdag vonden wij het! Het was gelukkig erg mooi weer en overal hingen roze ballonnen en stonden tenten en waren lekkernijen uitgestald. Er was van alles te zien, te doen en te beleven. We hebben bekende meisjes met Rett en hun papa's en mama's ontmoet en ook weer lieve 'nieuwe'. Dat deed mama wel denken aan 3 jaar geleden, we wisten een half jaar dat ik het syndroom van Rett heb en gingen voor de eerste keer naar de familiedag. We hadden nog nooit een ander meisje met Rett ontmoet, vooral mama was behoorlijk gespannen. Zo intens en zo moeilijk als mama het toen vond, was het vandaag gelukkig niet. Alles went, blijkbaar, zelfs Rett. (??)

 

 

Met een dikke kus van Xanthe!